Het Argentijnse afscheid

Het is voorbij. De koek is op. We zijn weer thuis.. We hebben de afgelopen dagen nog zo ontzettend veel gedaan. Onze lange reis terug ging via Miami en Londen. Miami was heel erg gaaf, super dat we hier ook nog heel even waren. Maar eerst even terug naar vorige week, naar onze grote reis, die er zo uit zag trouwens: (amandelen zijn vluchten, rozijnen busreizen en walnoten stops haha!)

Onze dagen in Buenos Aires zijn voorbij gevlogen. Weer heerlijke steak gegeten in ons favoriete restaurant in het oude San Telmo en bijgekomen van onze mooie reis. We hebben twee nachten in een hostel in de binnenstad geslapen en de rest van de week hebben we een perfect plekje gevonden in onze favoriete barrio van Buenos Aires: Palermo!

Palermo is zo’n fijne wijk en ons hostel met de perfecte locatie was een erg gezellige plek. Gelijk bij aankomst kwamen we in gesprek met Dave uit Londen, een supergrappige en aardige gast. Met de jongens die het hostel runden, klikte het ook. Onze laatste avond had een van hun voor ons gekookt (wauw wat kan die gast koken!) en vond Dave het tijd om de supermarkt leeg te kopen qua drank. Na een cocktail en een tequila lag ik al onder de tafel en erg laat hebben we het dus maar niet gemaakt, want de volgende dag ging al weer vroeg de wekker.

Onze tijd in Buenos Aires was dus weer super, het blijft een geweldige stad! Maar te lang in de stedelijkheid blijven hangen is nooit goed, dus zochten we het platteland op (we blijven wel tukkers toch). We hadden nooit verwacht dat op maar een half uurtje rijden van het centrum zo’n andere wereld lag. Via het schattige stadje San Isidro met een prachtige kathedraal kwamen we in Tigre. Hier zijn alle rijkere porteños (inwoners van BA) te vinden in de weekenden. Wat de Hamptons voor New York City zijn, is Tigre voor de Argentijnse hoofdstad.

Het jungleachtige Tigre ligt in het deltagebied van de rivier Rio Paraná en het ligt voor een gedeelte op eilandjes. De huizen staan hier op palen en iedereen heeft een eigen steiger met boot. De kinderen worden met de boot naar school gebracht, er is een supermarktboot en er schijnt zelfs een boot te zijn die pizza’s rondbrengt.

De capuccinogekleurde rivier (komt door het ijzer, hij is niet vervuild) heeft wel wat. We begrepen wel waarom de porteños hierheen komen! Met de boot vaarden we terug naar de stad. De skyline die in de horizon opdoemde zag er gaaf uit met de namiddagse lentezon die op de gebouwen scheen. Dit was een mooie dag!

Onze allerlaatste dagen brachten we door in San Antonio de Areco. Een gauchostadje middenin de pampa’s, zo’n 113 kilometer van BA. Terwijl wij er waren begon hier het jaarlijkse traditiefeest dat een week duurt en we hebben dus ook nog wat paardendemonstraties en gauchokunstjes mee kunnen pakken. Zag er spectaculair uit! Als echte gaucho’s moesten wij natuurlijk ook op een paard (ja, zelfs Rolf! “Clint Eastwood rijdt ook paard”). We reden totdat de zon onder ging. Heerlijk! En ook ons hostel in San Antonio was super, vooral het lekkere zwembad en mijn nieuwe beste vriend: viervoeter Tao!

In de estancia (typisch Argentijnse boerderij) waar we paard hadden gereden, ontmoetten we Annelise, een Nieuw-Zeelandse die er een paar maanden woont en werkt. We raakten aan de praat en spraken ’s avonds met haar af in het stadje. Samen met haar aten we in het beste restaurant onze laatste steak en maakten we onze plannen voor de volgende reis. Die dus echt wel naar Nieuw-Zeeland gaat! En met een gratis verblijfplek en privégids wordt het natuurlijk allemaal wat makkelijker!

Onze lange tussenstop in Miami was trouwens ook nog een verrassing! Wat een lekkere stad is dit en wat een prachtige art decogebouwen. Hier komen we zeker een keer terug voor langere tijd. Maar nu zijn we dus weer terug in Nederland. Geen warme Argentijnse zon meer, wel een lekker Nederlands herfstzonnetje gelukkig.

Als laatste willen we onze trouwe lezers bedanken! Heeeel erg leuk dat jullie hebben meegelezen/meegreisd en natuurlijk vooral de mensen die de tijd en de moeite hebben genomen om hier of op Facebook te reageren en af en toe iets van jullie te laten horen: bedankt! Werd absoluut gewaardeerd, het maakte de reis nog leuker!

En nu komen dus al die foto’s van Buenos Aires, Tigre, San Antonio de Areco en Miami achter elkaar. Sorry, het zijn er best veel 😉

Tot snel!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Advertentie

Het Patagonische ijswonder

De cirkel is rond: we zijn weer terug in Buenos Aires. Vreemd om hier weer te lopen! Al die weken kom je op plekken die je niet eerder zag. We hebben zoveel gezien en meegemaakt in de tussentijd. Dus we lopen hier met een heel ander gevoel als in de eerste week. Anders, maar wat is het goed om terug te zijn!

En wat zijn we blij dat we toch nog naar het zuiden zijn gegaan, want wat was Zuid-Patagonië mooi. Toen we in Mendoza keken wat de schade was, financieel gezien, vroegen we ons af of we de dure en lange reis naar het zuiden nog moesten maken. Een flink bedrag aan vakantiegeld van een vorige werkgever dat heel onverwachts maar precies op het goede moment kwam, maakte de beslissing natuurlijk heel wat makkelijker. Daar is het tenslotte ook voor toch?

Dus het geld was er, maar het maakte de reis helaas niet minder lang. Het laatste stuk van Bariloche naar El Calafate duurde bijna 29 uur.. De Ruta 40 naar beneden. Deze langste weg van Argentinië en een van de langste ter wereld zelfs, kwamen we al tegen toen we in het noorden van het land waren een paar weken geleden.

Een lange rit dus, maar geef Rolf een telefoon met OF Angry Birds OF Baseball Superstars 2 OF Darts 3D OF Paradise Island OF Wreckless Racing OF World War en je hoort hem de hele reis niet. Als je last hebt van wagenziekte, ik dus, dan is het allemaal wat minder prettig. The busride of HELL dus (voor mij), maar we zijn heelhuids aangekomen.

Dat het Zuid-Patagonische El Calafate een schattig, hip en karakteristiek dorpje bleek, maakte natuurlijk alles goed. Het hostel was ook heerlijk en het was buiten helemaal niet zo koud als we hadden verwacht. Een fris windje, maar in de zon was het 20 graden. Hometown van president Cristina en uitvalsbasis voor uitstapjes naar een van de bekendste bezienswaardigheden van Argentinië: gletsjer Perito Moreno.

We kwamen deze ijskanjer al talloze keren tegen op ansichtkaarten, posters en mokken over het hele land. Hetzelfde verhaal als de watervallen van Iguazú. Zo’n bekend plaatje. Het met eigen ogen zien, is toch echt een unieke ervaring. Hier kan geen foto tegenop, wat een wonder! De gletsjer maakt deel uit van het Zuid-Patagonisch ijsveld, ’s werelds derde grootste zoetwaterreserve.

Het bijzondere is dat dit een van de weinige gletsjers is die blijft groeien. Per dag kan de ijsmassa tot 2 meter verder schuiven. Voorafgaand door een onbeschrijfelijk gekraak breken grote brokken ijs om de paar minuten af. Een ontzettend bijzonder schouwspel dat je van heel dichtbij kan meemaken! Met de boot vaarden we er vlak langs en op de platformen zaten we op een bankje te genieten van het uitzicht. We konden er wel uren zitten, wat mooi!

Het uitzicht vanaf de top van Cerro Frias, waar we de laatste dag met de 4×4 naartoe reden, was ook bijzonder. De grote ijsschotsen die je in de verte voorbij ziet drijven in het Argentinomeer en de guanaco’s (wilde lama’s) die voorbij sprinten: magisch! Na onze wilde tocht aten we met onze nieuwe Argentijnse vrienden (“Komen jullie uit Nederland? Daar kun je drugs in de supermarkt kopen, toch?”) in een echte estancia, een typisch Argentijnse boerderij. Kilo’s vlees maakten de bewoners voor ons klaar en het werd telkens bijgevuld totdat we helemaal bommetje vol zaten.

El Calafate is ook de stad van het Glaciarium, een van de weinige musea ter wereld gewijd aan gletsjers. Het bestaat pas een paar maanden. Het bijzondere gebouw haalde een Nederlands tijdschrift dat ik een week voordat we op reis gingen, las bij de kapper. Sindsdien kon ik niet wachten! Zeker een bezoek waard, erg interessant. De locatie deed het hem, wat een gave plek voor een museum.

De ochtend van vertrek werden we er even aan herinnerd dat we echt in de middle of nowhere zaten. Een waterpomp die het hele dorp van water voorziet, had het begeven. Een klein laagje water in een emmertje kregen we van de receptie. Geen douche, het toilet spoelde niet door en geen koffie of thee.. Zelfs het vliegveld zat zonder water. De nieuwe pompen moesten uit Buenos Aires komen en dat kon wel eens twee dagen duren.

En toen had ons vliegtuig ook nog vertraging. Gelukkig duurde het niet al te lang en hadden we met Liliana, een praatgrage Peruaanse uit ons hostel, een taxi gedeeld naar het vliegveld. Ze had zoveel te vertellen dat de tijd voorbij vloog. Al gauw zaten we in de lucht op weg naar de hoofdstad om de cirkel van onze reis rond te maken.

We blijven hier nog een paar dagen en zijn van plan de omgeving van Buenos Aires verder te ontdekken. Maar de laatste week is dus ingegaan, we komen bijna weer naar huis..!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Bariloche, stad van chocola en vulkaanas

Geen aardbeving deze week, maar een vulkaanuitbarsting. Of nouja, die uitbarsting was een paar maanden geleden, maar de vulkaan spuwt nog steeds as. Puyehue, de vulkaan, ligt net over de grens in Chili, op zo’n 80 kilometer van Bariloche, waar wij zaten. Daar kijken de inwoners de afgelopen weken dus niet alleen naar de weersvoorspellingen, maar vooral naar de windrichtingen.  Noordwestenwind betekent problemen, want dan waait de as precies over de stad heen en worden de mondkapjes en veiligheidsbrillen weer uit de kast getrokken.

Misschien dat jullie er al wat over hadden gehoord. Deze week kwam het in Nederland in het nieuws omdat het gerucht gaat dat prins Willem-Alexander en prinses Maxima hier vlakbij een huis zouden willen kopen/bouwen. Exclusief dorpje, prachtige omgeving.. als die vulkaan je met rust laat dus. Het gebied ligt nu onder een laag as. Een van de gevaarlijkste plekjes op aarde volgens een plaatselijke noodhulpcoördinator en niet zo’n fijn plekje voor de royals dus.

De vier dagen die we in Bariloche waren, heeft het anderhalve dag as geregend. De rest was het niet 100% helder, maar helder genoeg om het hostel uit te kunnen. Bariloche ligt in het noorden van Patagonië en is een echt wintersportgebied. Hoge bergen, veel sneeuw. De houten huizen in alpenstijl en het feit dat hier de beste chocolade van het land wordt geproduceerd maken het beeld compleet. We zijn in Zwitserland!

Nu, in het voorjaar, ligt er alleen sneeuw op de hoogste toppen en is het rond de 18 graden, heerlijk! Naast bergen en chocola staat dit gebied bekend om de meren. Want die zijn er genoeg! Overal tussen de hoge bergen liggen prachtige plassen met ijswater. Zelfs in de zomer kun je er niet in zwemmen. Moeilijk te weerstaan als het echt warm is, die azuurblauwe wateren. Of misschien toch, want net zoals in Loch Ness zwemt in het meer waar Bariloche aan ligt (Nahuel Huapi, wat een prachtnaam!) een monster rond: Nahuelito. Helaas niet gezien, maar hij is echt heel eng! Google maar eens.

Naast goede chocola eten (ongelofelijk hoeveel je hiervan kan eten voordat je misselijk wordt trouwens ) in koude en warme vorm, hebben we gezien hoe het spul gemaakt wordt in een kleine chocoladefabriek (helaas geen Willy Wonkataferelen..). De excursie rond de meren hier in de buurt was ook leuk. Met een stoeltjeslift de Campanarioberg opgegaan, waarvanaf je een superuitzicht hebt over het merengebied. Jammer dat we door de as niet heel ver konden kijken, toch erg indrukwekkend. En er liep een exacte kopie van Rolfs exkat Willem rond, ook indrukwekkend!

Verder zijn we nog in een rozenbottelfabriekje geweest. De meest ranzige thee ooit gedronken, maar het zal wel ergens goed voor zijn. Ook nog langs een van de meest luxe hotels in Argentinië gereden, Hotel Llao Llao, waar onder andere Bill Clinton ooit sliep. Toen twee van onze medereizigers uit Yucatan voor de deur werden afgezet omdat ze er verbleven, keken we raar op. Mexicaanse royals die eens met het gewone volk op stap willen? We zullen het nooi weten!

Af en toe kluizenaar zijn vonden we niet zo heel erg, want we hadden weer een pareltje van een hostel gevonden. Een heerlijk bed, een goddelijke keuken waar we twee keer uitgebreid hebben gekookt en een woonkamer met een hemelse loungebank inclusief uitzicht op het meer. En het was de eerste keer dat we croissantjes bij het ontbijt kregen. Feest!

Onze tijd in Bariloche is bijna om. Morgenvroeg vertrekken we naar El Calafate dat in het zuiden van Patagonië ligt. Een lange busreis zoals eerder gezegd. Achteraf maar goed dat we over de weg gaan en niet het vliegtuig hebben gepakt. Vanwege de aswolk wordt er vaak niet gevlogen. Hopelijk hebben we er volgende week geen last van als we vanaf El Calafate naar Buenos Aires vliegen. Maar eerst dus zuidelijk Patagonië, op naar de kou!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Tussen de elite van Mendoza

Terwijl zittende president Victoria Kirchner opnieuw de Argentijnse verkiezingen wint, komen wij aan in Bariloche, het noorden van Patagonië. We hebben er weer een lange busreis opzitten van 17 uur. Maar de grote rit (bijna 29 uur!) naar het zuiden van Patagonië, komt er nog aan. Dus we mogen (nog) niet klagen.

De busreis van Valparaiso naar Mendoza vorige week was ontzettend mooi. We reden over de toppen van de Andes, langs de hoogste berg van het zuidelijk en westelijk halfrond (6962m.): de Aconcagua. Heel bijzonder om tussen de hoge, besneeuwde bergen te rijden. Een van de wegen omhoog had 29 haarspeldbochten! En daar deed de bus een klein half uurtje over, ongelofelijk.

Het plan voor Mendoza was: uitrusten. En dat deden we dus ook. De centrale ligging van ons hostel hielp daar aan mee! Al snel hadden we een favoriet notenkraampje in de bekende overdekte markt (aan de overkant), het beste restaurant (La Marchigiana, daarover straks meer) was onze buurman, het slechtste restaurant (MC Donalds.. slecht voor je gezondheid, goed voor een suikerkick) zat twee deuren verder, er zat een grote supermarkt op de hoek, twee parken (met gratis wifi!!) waren vijf minuten lopen en alle leuke winkelstraten bevonden zich binnen een straal van 300 meter.

Eens een keertje niet zo veel lopen of doen. En aangezien het rond de 30 graden was, wel zo fijn. Alleen het grootste park (ruim 400 hectare!) en de uitgaansstraat (malibu-jus met verse sinaasappelsap!) waren iets verder lopen. Maar toen was daar ook nog de bus die maar liefst 0,24 eurocent per rit kostte. Schokkend.

Maar weer even terug naar onze buurman. Het Italiaans-Argentijnse restaurant La Marchigiana. Ga je naar Mendoza, dan is dit DE plek waar je moet eten. Dat lees je overal. Zelfs Brad Pitt en Gwyneth Paltrow (toen waren ze nog een stel) aten hier bijna elke avond toen hij hier voor Seven Years in Tibet verbleef (maar een enkele scene van die film is (stiekem) in Tibet gefilmd, de rest was voornamelijk in de Argentijnse Andes. Ook in de buurt van Salta, waar we een paar weken geleden waren, zijn beelden geschoten. Onze gids daar vertelde toen dat veel cactussen zijn gekapt voor de film. En wij maar denken dat die Brad Pitt zo eco-friendly is!).

Maar goed, dat restaurant dus. Muziek à la Skyradio (Beverley Craven’s Promise Me is echt TE Candlelight Radio, we zaten de hele tijd te wachten op de stem van Jan van Veen..) en onze borden met lasagne en gnocchi lagen binnen vijf minuten op tafel. De kok is dus of helderziend of sneller als licht of de magnetron is zijn beste vriend. De pasta’s waren best te eten, maar het blijft verdacht.. De toetjes waren nog sneller klaar en kwamen kant en klaar uit de vriezer. Binnen een uur stonden we weer op de stoep. Die populariteit hebben ze dus waarschijnlijk alleen maar te danken aan de bezoekjes van Brad Pitt. En hij heeft dus een slechte smaak. Dat is onze conclusie.

Het werd verder met de dag warmer in Mendoza en we wilden onze laatste dag erg graag doorbrengen in een zwembad. De ultieme aflsuiter van onze relaxweek dachten we zo. De receptie van ons hostel stuurde ons naar het publieke bad van Club de Mendoza Regatas. Daar aangekomen werd ons alleen verteld dat het helemaal niet voor iedereen was, maar voor leden. Met gebogen hoofden liepen we deur uit, totdat een onbekende vrouw ons tegenhield en haar ledencode gaf. We mochten als haar gasten naar binnen! Wat een geluk!

Nadat we bij de dokter onze tenen en nek hadden laten zien (we hadden allebei geen zwemmerseczeem of hoofdluis was de conclusie haha) en we in het winkeltje een supersexy badmuts hadden gekocht, mochten we genieten van de luxe van de club. We hebben de hele dag deel uit gemaakt van de elite van Mendoza, lachen man! ’s Avonds weer back to reality toen we ons eigen kaasplankje moesten klaarmaken. Maar het smaakte tien keer beter dan het beste restaurant van de stad, dat dan weer wel!

Kussen Rolf & Mandy

P.S. Erg leuk om te zien dat onze blog zoveel wordt gelezen, nog leuker als jullie een berichtje achterlaten!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Protesten in Santiago en pelikanen in Valparaiso

Vier weken, negen hostels, zes landen, vijf verschillende klimaten, drie grote busritten, zeven vluchten, twee aardbevingen en een lange baard verder. Het wordt tijd om het wat rustiger aan te doen. We hebben afscheid genomen van Chili en zijn weer terug in tangoland. In Mendoza om precies te zijn. De stad van de wijn (jakkes!), het vlees (jammie!) en de siësta (jippie!). En dat laatste komt dus goed uit.

Maar eerst weer even terug naar Chili. De vlucht van het noorden van het land naar de hoofdstad Santiago de Chile ging perfect, geen vertraging of annulering zoals de vorige vlucht. Wel weer een aardbeving meegemaakt en deze keer ook echt goed gevoeld. Vroeg in de ochtend, 4.8 op de schaal van Richter en de slaapkamerdeur rammelde als een malle. Drie keer is blijkbaar scheepsrecht. De bevingen in Duitsland en Noord-Argentinië voelden we niet. Hopelijk blijft het hierbij!

Sinds we Chili binnen zijn gekomen, zijn we Lonely Planetloos door het leven gegaan. We hebben namelijk alleen de dikke LP van Argentinië (onze bijbel!) gekocht. Voor San Pedro de Atacama hadden we nog het een en ander van tevoren uitgezocht, maar over Santiago de Chile wisten we niet veel.

In Buenos Aires hadden we Alex uit Adelaide ontmoet die een paar maanden in Santiago studeerde. Hij heeft ons wat tips gegeven. See you in Chile, zei hij en hij had gelijk, want wie kwamen we in de beste ijssalon van Santiago tegen? Onze Aussievriend! Heel toevallig. Volgens de meest sexy ijsschepper van Enschede was het ijs natuurlijk niet te eten en de smaken übersaai (tuttifrutti en sinaasappel-gember kunnen niet op tegen lemon cookie&cream en strawberry-cheesecake). Stiekem vond ik het mangoijs heerlijk! Niet verder vertellen..

Santiago was verder geen Buenos Aires. Wel wat interessanter qua moderne gebouwen, maar het mist zeker de charme en gezelligheid van de Argentijnse hoofdstad. Het coole ondergrondse museum Centro Palacio La Moneda was de moeite waard en de wijk Bellavista was een uitzondering. Hippe fusionrestaurants en leuke winkeltjes à la Palermo Viejo in BA. Lang niet zo’n lekkere couscousschotel gegeten als in Bellavista!

Santiago is ook de stad van de protesten. Vooral de jeugd maakt zich druk om het onderwijs. Dat zou veel te duur zijn. Op elke straathoek waren kleine, maar ook grote rellen en we zaten er een keer middenin. Jongeren blokkeerden een straat en gingen pas weg toen de politie met traangas aan kwam zetten. En dat spul prikt in je ogen en je neus, niet normaal! Zelfs een heel klein beetje, dat dan weer net mijn gezicht vond toen een ME-busje langs reed, was genoeg voor flink wat jeuk. Ons superheftige filmpje haha:

Het kuststadje Valparaiso was ook niet helemaal wat we ervan hadden verwacht. We zijn er een paar dagen geweest. Hier moet je zijn volgens velen, zelfs UNESCO heeft het stadje op de werelderfgoedlijst gezet. Het gevoel is een beetje dubbel. De lentezon, de zeelucht, het warme zand en het lekkere briesje waren overheerlijk. Maar als je in je jeugd verwend bent met de Franse en Italiaanse Rivièra, stelt Valparaiso een beetje teleur.

Tuurlijk is het een mooi gezicht, al die gekleurde huisjes die tegen de heuvels zijn opgebouwd en de geinige ascensores (liftjes) die je voor 14 eurocent naar boven brengen. En de stranden van het nabijgelegen Viňa del Mar waar we de zondagsdrukte meemaakten waren ook erg fijn. Toch hangt er een gevoel van vergane glorie over de stadjes dat compleet wordt gemaakt met grote suikerspinnen en foute draaiorgels.

Maar een strand is een strand en de megapelikanen maakten alles weer goed, wat een joekels! We hebben het hele weekend genoten van de zon en het zand, zijn weer wat bruiner geworden en hebben goed afscheid genomen van het langste land ter wereld!

En terug naar jullie! We zijn ook benieuwd naar jullie verhalen! What’s new?? Vertel, vertel! Waarover maakt Nederland zich druk dezer dagen?

Liefs van ons!

Deze slideshow vereist JavaScript.

De droogste plek op aarde

Droog, droger, droogst. Van het Argentijnse noordwesten naar het noorden van Chili. Een kleine week hebben we in de Atacamawoestijn gezeten, het droogste gebied ter wereld. Een klein beetje back to basic.

We kwamen vorige week laat in de middag aan in het backpackersdorpje San Pedro de Atacama. Het hostel vinden leek ons niet zo’n groot probleem. Maar na vijf keer de verkeerde kant op gestuurd te worden door locals, waren we er wel klaar mee. Het begon al donker te worden en het koelde snel af (overdag is het 30°C, ’s avonds nog maar 10°C en ’s nachts vriest het). Gelukkig vonden we het voordat het echt pikkedonker was, maar of we daar zo blij mee moesten zijn..

Na al die luxe van onze vorige hostels, was dit toch wel even wat anders. We wisten natuurlijk heel goed dat we middenin de woestijn zaten, dus we hadden ons er wel op ingesteld. Dat het getrouwde stel dat het hostel runde middenin een huwelijkscrisis zat, was daarentegen niet te voorspellen. Vlak nadat we aankwamen, ontplofte de boel en besloot de man alle werknemers weg te sturen met z’n vrouw erbij.

Een paar jaar geleden was het koppel twee hostels begonnen, het andere zit aan de overkant van de straat. Dat staat op naam van haar en het hostel waar wij inzaten, staat op zijn naam. Hij stuurde die avond al zijn collega’s weg en zij verhuisten naar de overkant. Binnen een kwartier was het kantoortje waar we net waren ingecheckt leeg.

Die dagen erna hebben we het te druk gehad met de omgeving verkennen om ons hier verder druk om te maken. Het was erg jammer dat het verhuizen van het kantoor betekende dat er ook geen wifi meer was, maar verder hadden we er niet zoveel last van.

Totdat bleek dat de man, Felipe, de meest luie en onbehulpzame lapzwans van Chili bleek te zijn. Schoonmaken, daar deed ie niet aan en toen hij voor de zoveelste keer buiten de deur was en we niet naar binnen konden (hij veranderde de sloten en we moesten elke keer aankloppen en hopen dat iemand open deed) deden we iets wat we veel eerder hadden moeten doen.

We klopten aan bij het hostel van Felipe’s vrouw Maria aan de overkant en nadat we hadden verteld dat we niet bepaald als gasten werden behandeld, boden ze ons de beste kamer aan waar we twee nachten gratis mochten blijven. Zo hoort dat!

We moesten alleen nog wel even heel snel onze spullen pakken voordat Felipe terug kwam. Met een draad kreeg Maria het voor elkaar de poort open te maken en we gooiden onze koffers vol. Felipe kwam nog net op tijd om ons uit te zwaaien. Adios, sukkel!

Een belevenis op zich dus en er was al zoveel te beleven! Het relaxte San Pedro de Atacama is het beginpunt van de vele interessante tours die je kunt maken naar verschillende gebieden om het dorpje heen. We zijn naar de geisers van El Tatio geweest waar ook weer een verhaal aan vastzit.

Om de damp van de geisers te kunnen zien, kun je het beste voor zonsopkomst hier naartoe gaan. Dat betekende opstaan om 03:00 uur, want de bus kwam ons tussen 04:00 uur en 04:30 uur ophalen. Hij kwam alleen pas om 05:30 uur toen we net de moed hadden opgegeven en boos weer het bed in waren gedoken. Maar goed, snel weer aankleden en toch mee, je wilt niet nog een dag middenin de nacht opstaan..

De geisers waren bijzonder om te zien, maar wat vooral bijblijft is die ontzettende vrieskou! Door de vroegte en vooral de hoogte was het -10°C! Die combinatie trok ik niet goed, Rolf had nergens last van en heeft zelfs nog een duik genomen in een van de hotsprings. Nieuwjaarsduik 2.0!

Wat helemaal bizar was, was dat we ’s middags weer in de hitte van de woestijn zaten. Het landschap van de Valle de la Luna (maanvallei) en de Valle de la Muerte (doodsvallei) was echt betoverend mooi. De zonsondergangen zijn hier een spektakel. De zon die op de bergen en vulkanen schijnt en ze doet verkleuren is ontzettend gaaf om te zien.

Ook het zoutmeertje Lago Cejar waar je in blijft drijven was bijzonder. De harde wind maakte het alleen te koud om dat ook daadwerkelijk uit te proberen. Maar niemand houdt Rolf Lodeweges tegen! De enige van onze groep die er in ging. Ze vonden die Nederlander maar loco, haha!

Onze gids die middag was Rodrigo met een schelp door z’n oorlel. Hij woonde ooit in België en sprak een paar woorden Nederlands. ‘Alles geven!’ riep hij de hele tijd en we kunnen alleen maar aannemen dat dat het Nederlandse equivalent voor ‘vamos!’ is. Wat een grapjas. Samen met wat Brazilianen dronken we Pisco Sour’s totdat de zon onder ging.

De droogste woestijn ter wereld dus. Labello is hier je beste vriend en je haalt ’s avonds een kilo zand uit je oren. Op naar de grote stad! Santiago de Chile here we come!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Cactussen, lama’s, zout en een aardbeving

Hola amigos!

Voorlopig het laatste bericht uit Argentinië! Morgen gaan we met de bus richting Chili, naar San Pedro de Atacama. Tien uur van hier, echt de woestijn in.

Onze dagen hier in Salta waren super! Totaal anders dan het oerwoud in Iguazú, wat een verschil. Ander klimaat, dus ander landschap. Van klam naar droog. We hebben twee dagen in de stad Salta rondgelopen en het wat rustig aan gedaan. Rolf was ziek, zwak en misselijk, ik moe! Gelukkig voelen we ons nu beter hoor!

Salta is een fijn stadje met een Italiaanse sfeer. Komt ook door de prachtige kathedralen en een plaza met leuke terrasjes. Het met-een-drankje-en-een-empanada-in-de-zon-totdat-ie-verdwijnt-gevoel! Eigenlijk voelden we ons dus meteen thuis. Onze fantastische familiekamer in het hostel hielp daar ook aan mee haha!

Gisteren en vandaag hadden we dus flink wat in te halen. De omgeving is hier namelijk super! We zitten hier vlakbij het hoge Andesgebergte. Met een busje hebben we in twee dagen bijna duizend kilometer gereden! Dat is vrij normaal hier, haha! Onze geweldige chauffeur was fan van Bløf en vond mij te klein om Nederlands te zijn. We zijn nu kapot, maar wat hebben we weer schitterende landschappen gezien, onwerkelijk!

We reden van bergdorpje naar heuvelgehucht, zagen twee soorten lama’s en een enge mummie in het kleinste museum ooit. We hebben over de Salinas Grandes gelopen, een gigantische zoutvlakte waar je geen referentiepunten hebt en geinige foto’s (want: geen diepte) kunt maken. Zelfs het kapelletje is van zoutblokken gebouwd. Zout, zout, zout. Boekelo eat your heart out!

En wat is de Andes mooi! Van dieprood tot geelgroen en zwartbruin. En cactussen hadden we ook nog nooit in het wild gezien, gaaf! En toen wij bovenop een berg stonden, begon de aarde te trillen beneden ons.. een aardbeving, maar wij voelden niets. De tweede in twee maanden die we hebben meegemaakt, maar niet gevoeld. Ook een normale zaak hier helaas.. http://www.buenosairesherald.com/article/80905/62-quake-rattles-northern-argentina-no-initial-damage-reported

Morgen dus naar Chili! We zijn benieuwd hoe het daar is. Hopelijk hebben we daar weer een heerlijk hostel. Hier zat het avondeten zelfs inbegrepen! We zijn een avond uiteten geweest (enorme vleeshoeveelheid naar binnen gewerkt), verder hebben we van deze geweldige service van het hostel gebruik gemaakt. En lekker!

Hasta luego!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Het wonder der natuur

Ongeveer zeven miljoen liter water komt er naar beneden. Per seconde! En bij regen of hoog water kan het wel eens oplopen tot twaalf miljoen! Er zijn dan ook bijna driehonderd watervallen in het nationaal park Iguazú. Groter dan Niagara Falls en toegankelijker dan Victoria Falls. En volgens velen een van de mooiste plekken ter wereld, finalist voor de New Seven Wonders of Nature.

Duizelingwekkend mooi en heel erg bijzonder om te zien. Het park ligt op de grens van Argentinië en Brazilië. De Argentijnse kant heeft meerdere paden en uitkijkpunten, vanaf de Braziliaanse kant heb je een panoramisch uitzicht op alle watervallen.

In twee dagen hebben we beide kanten bezocht. Wat is de natuur ontzettend mooi hier! Je loopt dwars door het oerwoud en ziet onderweg de prachtigste panorama’s. En gave dieren in het wild! We hebben toekans, een krokodil, hagedissen, een aapje, een witsnuitneusbeer (jaja) en schildpadden gespot!

De eerste dag was het stralend, maar benauwd weer. De tweede dag herinnerde ons er snel aan waarom het hier zo ongelofelijk groen is. Plensbui na plensbui. That’s life in een regenwoud! We vonden onszelf erg sexy in een poncho! Wat vinden jullie?

Het allermooist was absoluut de tocht in de speedboot! We vaarden tot vlak voor de watervallen en werden totaal doorweekt weer aan de kant gezet. Super! Na een jeeptocht (natuurlijke föhn haha) was het avontuur voorbij. Wat was dit mooi! En wat hebben we een lekkere tijd gehad in ons heerlijke resort middenin de jungle!

Iets minder mooi was de vlucht de volgende dag. We zouden rechtstreeks naar Salta vliegen in het noordwesten. Vanwege mist was die vlucht vertraagd en na een tijdje helaas geannuleerd.. We werden op een vlucht naar Buenos Aires gezet en daar moesten we overstappen op een vlucht naar Salta. Achja.. Wat doe je er aan?

Een Australiër die we kenden uit het hostel hier had hetzelfde probleem. Hij moest alleen een nog latere vlucht nemen. Die van ons zat vol. Het had nog erger gekund dus..

Maar nu zijn we dus in het woestijnstadje Salta in het noordwesten van Argentinië! Weer een hostel dat er meer dan prima uitziet. We hebben zelfs een ligbad! Het moet niet gekker worden 😛

We vinden het trouwens echt heel leuk om jullie reacties te lezen! Vooral mee doorgaan 🙂

Hasta luego mis amigos!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Van urban jungle naar echte jungle

Een nieuw bericht vanuit de jungle van Argentinië! We zijn net aangekomen na een lange busreis van zestien uur. We zitten in Puerto Iguazú, in het noorden van het land. Aan de grens van Paraguay en Brazilië. Een lange, maar luxe busreis! De stoelen konden helemaal plat en we hadden allebei een lcd-schermpje voor onze neus! Net een vliegtuig dus, maar dan iets wiebeliger. Je ziet wel weer meer als je naar buiten kijkt! Prima dus.

De laatste dagen in Buenos Aires waren nog heerlijk. We hebben de kleurrijke, maar toeristische wijk La Boca nog bezocht. Net een pretpark zo toeristisch, maar leuk voor de plaatjes. Het was/is een echte arbeiderswijk aan een drukke haven. De huisjes kregen de kleuren ooit vanwege de restjes verf die over waren in de haven.

La Boca is ook de wijk van La Bombonera, het stadion van de Boca Juniors, de grootste voetbalclub van Argentinië. Hier werd Diego Maradona groot. De naam (La Bombonera) kreeg het stadion vanwege de vorm: net een chocoladedoos. En de kleuren geel en blauw? De oprichters van de club konden het niet eens worden over de kleuren voor de club en besloten de kleuren in de vlag van het eerste schip dat in de haven aanmeerde te gebruiken. En dat schip kwam uit.. Zweden!

En voor de vrouwen onder ons: de foto’s van het prachtige gebouw daarna, zijn van Casa Bocquero van Julia’s Tango! Ook leuk om even te zien. Stiekem nog even naar binnen geloerd en de mooie binnentuin gezien (helaas geen foto kunnen maken) heel herkenbaar!

Ook nog naar de beroemde begraafplaats van Recoleta geweest. Net een wijk met blokken, zo groot. Hier is de rich and famous der Argentijnen begraven in grote tombes, waaronder Evita Peron. Mooi, maar het blijft vreemd om over een begraafplaats te lopen en naar andermans graven te kijken.

De laatste avond hebben we gezellig met iedereen uit het hostel gebarbecued. Leuke/maffe mensen ontmoet: een Belg die fan is van De Wereld Draait Door, een Australiër die in Chili woont en een vervelende Hagenaar (andere Nederlanders op reis tegenkomen is altijd stom). En de laatste dag hebben we nog in wat parken gezeten.

En toen waren we in het noorden en zitten we in de hal van het hostel een verhaaltje te tikken voor jullie. Het is hier stikheet (jungletemperaturen pfffffff) en gelukkig heter dan bij jullie haha! Ons hostel is heeeeerlijk met een huge zwembad voor de deur! Dus we gaan nu eerst maar eens een duikje nemen!

Liefs!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Argentinië voor beginners

Verkeersregels bestaan niet, knipperlichten worden niet gebruikt, iedereen zingt overal, het avondeten begint om 22:00 uur, uitslapen hoort erbij, je begroet elkaar met een kus, het ontbijt is zoet, zoeter, zoetst en lunch, snacks & diner = vlees, vlees, vlees.

Dag vijf in Buenos Aires en we beginnen het al een beetje te begrijpen. Alleen dat late eten is nog wennen. Om 21:00 uur zit je nog in een leeg restaurant! Maar dat komt nog wel.

De eerste paar dagen hebben we het rustig aan gedaan. Bijkomen van de flitsbezoeken aan Londen en New York was echt nodig. Daarna zijn we begonnen met het ontdekken van deze heerlijke stad!

Buenos Aires is groot! De stad bestaat uit verschillende ‘barrios’ (wijken) en is niet te voet te verkennen. Gelukkig is er een metro (maar 0,20 cent per reis!) maar het netwerk is niet zo uigebreid als dat van Londen of New York. Dus je loopt alsnog heel wat af. De Argentijnse hoofdstad maakt het je niet makkelijk!

Ons hostel zit in San Telmo, een authentieke wijk met schattige straatjes, koloniale gebouwen en typisch Argentijnse ‘parillas’ (steakhouses). Vandaag werd de beroemde zondagsmarkt gehouden. Precies een week geleden liepen we over de zondagsmarkt van Brick Lane. Wat een verschil, maar allebei even bijzonder.

Palermo is absoluut de hipste barrio van BA. De wijk bestaat uit Palermo Soho en Palermo Hollywood, dat zegt al genoeg! Gave boetiekjes, fusion restaurants en coole loungeclubs. We hebben er een middagje rondgehangen, maar dat was zeker nog niet genoeg. Gelukkig hebben we nog een paar dagen!

Vandaag zijn we naar het havengebied geweest, Puerto Madero. Hier zijn oude fabrieksloodsen en pakhuizen omgetoverd tot restaurants met lekkere terrasjes.

Voor de haven ligt het moerassige natuurreservaat Costanera Sur. Ook weer zo groot. We kozen niet de langste, maar ook niet de kortste route en vijf kilometer later (allebei verbrand) kwamen we moe en hongerig aan bij het eindpunt. Maar na een ‘choripan’ (brood met chorizoworst van de grill) en een dutje in het park zijn we er weer klaar voor!  Bij jullie is het nu midden in de nacht, wij beginnen zo aan het avondeten, buen provecho!

Rolf & Mandy

Deze slideshow vereist JavaScript.